تحقیق درباره مبارزه شيميايی با عوامل بيماری زای گياهی

تحقیق درباره مبارزه شيميايی با عوامل بيماری زای گياهی

تاريخچه

قارچ كشها به عنوان عامل محافظت گياهان از حمله قارچها، مدتها قبل از ارائه فرضيه ميكروبي به تدريج و به طور تجربي به كار گرفته شده بودند. گوگرد از هزار سال قبل از ميلاد مسيح (ع) به عنوان ماده ضد عفوني كننده به كار مي رفت، ولي عملا قبل از سالهاي 1600 ميلادي هيچگونه موفقيتي در كنترل قارچها وجود نداشته است.

رمنانت (Remnant) در سال 1367 ميلادي توصيه نمود بذر گندم ضد عفوني گردد.  در سال 1705 ميلادي هومبرگ (Homberg) توصيه نمود چوب كشتيها به وسيله كلرور  جيوه (CIHg) محافظت گردد. در سال  1716 ميلادي در آمريكا قانوني به تصويب رسيد كه طي آن صاحبان كشتيها موظف شدندكف كشتي خود را به وسيله  چربي و موم بر عليه پوسيدگي قارچي اندود نمايند.  تول (Tull) در سال 1733 توصيه نمود بذور گندم توسط آب نمك بر عليه سياهك پنهان ضد عفوني شود. اوكانت (Aucante) در سال 1755 ميلادي ضد عفوني بذور گندم توسط كلرور مضاعف جيوه و ارسنيك  را در مقابل سياهك پنهان گندام توصيه نمود. تيلت (Tillete)  در همان سال گزارش نمود وقتي بذر گندم به وسيله آب  نمك و آب آهك ضد عفوني شود بيماري سياهك گندم كاهش مي يابد. در سال 1761 ميلادي شولتز (Schulthess) و در سال 1783 تسيه (Tessier) گزارش نمودند كه ضد عفوني بذر گندم به وسيله محلول سولفات مس موجب كاهش بيماري سياهك گندم مي گردد.

به طوري كه از تاريخچه فوق بر مي آيد در طول بيش از يك قرن هيچ پيشرفت در پيدايش يك قارچ كش خوب حاصل نشده است. در سال 1807 ميلادي پري وست (Prevost) توسط آزمايشگاهي گزارش نمود كه  محلول سولفات مس از تندش هاگ سياهك مخفي گندم جلوگيري مي كند. در سال 1815 ميلادي مصرف كلرور روي جهت محافظت چوب كشتيها توصيه و در  سال 1838 قانوني به همين منظور در آمريكا به تصويب رسيد. قبلا در سال 1832 نيز مصرف كلرور جيوه به همين منظور توصيه گرديده بود.

يكي از اولين  آزمايشهاي قابل توجه و ثبت شده، گردپاشي  گوگرد بر عليه سفيدك پودري درختان هلو بود كه توسط روبرتسون (Robertson) در سال 1824 ميلادي در انگلستان انجام گرفت. در سال 1833 ميلادي شخصي به نام كنريك (Kenrick)  آهك و گوگرد را در آب جوشانيد و عصاره آن را براي كنترل سفيدك پودري انگور استفاده نمود. نايت (Knight) در سال 1834 ميلادي توصيه نمود كه  محلولي از مخلوط آهك و گوگرد عليه بيماري پيچيدگي برگ (لب شتري) هلو به كار گرفته شود.  در سال 1854 ميلادي شيور (Cheever)  در نيويورك  پيشنهاد نمود كه چون سولفات مس بر عليه سياهك گندم موثر بوده مي توان آن را بر عليه پادزدگي سيب زميني در خاك هم به كار برد (اولين ضد عفوني خاك). در سال 1845 ميلادي شخصي به ناممورن (Moren) پيشنهاد نمود  كه مخلوطي از نمك، آهك و سولفات مس بر عليه بادزدگي سيب زميني  در

تحقیق درباره مبارزه شيميايی با عوامل بيماری زای گياهی

مطالعه بیشتر