تحقیق درباره آفتابگردان

تحقیق درباره آفتابگردان

خصوصیات گیاهی: آفتابگردان با نام علمی Helianthus annuus L . گياهی است يكساله از تيره مركبه Compositae كه بصورت بوته ای استوار رشد می كند . طول دوره رشد آفتابگردان بسته به رقم و كليه عوامل محيطی از 90 تا 150 روز می باشد . آفتابگردان ريشه مستقيم و توسعه يافته ای دارد كه پتانسيل نفوذ آن در خاك به سه متر می رسد . پهنك برگهای كه در معرض نور است همراه با خورشيد تغيير جهت داده و همواره به حالت تقريباً عمود بر اشعه آفتاب قرار می گيرد . پهنك برگ هنگام صبح بسوی شرق ،‌هنگام غروب بطرف غرب و ظهر رو به بالا می باشد . گل آذين آفتابگردان طبق يا كپه ای است . لقاح به دليل اينكه پرچمها زودتر بلوغ می يابد غالباً از نوع دگرگشنی است . ميوه آفتابگردان نوعی فندقه است كه در اينجا با دانه مترادف گرفته می شود . رنگ دانه از سفيد تا سياه با خاكستری خط دار و بسته به رقم تغيير می كند . هر چه درصد وزنی پوسته كمتر باشد درصد وزنی روغن بيشتر خواهد بود . سازگاری: آفتابگردان از نظر عكس العمل نسبت به طول روز بی تفاوت بشمار می رود ولی به نور فراوان نياز دارد . آفتابگردان ريشه توسعه يافته ای دارد كه گياه را به خشكی مقاوم می سازد ، مشروط بر آنكه خاك عميق بوده و تراكم و ساختمان خاك محدود كننده رشد ريشه نباشد . آفتابگردان به شوری خاك نسبتاً مقاوم است و در محدوده ای از اسيديتيه خنثی رشد خوبی دارد . تناوب زراعی:موقعیت آفتابگردان در تناوب زراعی مشابه ذرت است و معمولاً بعد از بقولات علوفه ای بعنوان اولين يا دومين محصول وجينی كاشته می شود ، در صورت وجود و گسترش بيماريهای ريشه ای نبايستی با گياهانی مانند نخود ، چغندر قند و سيب زمينی كه بيماريهای ريشه ای مشابه دارد در تناوب قرار گيرد . مثالهايی از تناوب آن در شرايط آبياری بشرح زير است . علوفه چند ساله ـ پنبه ـ آفتابگردان ـ گندم ـ جو ـ آيش ـ شبدر ـ آفتابگردان ـ گندم ـ جو کود شیمیایی: توليد هر تن دانه آفتابگردان موجب خروج 40 تا 60 كيلو ازت ، 15 تا 33 كيلو اكسيد فسفر( p2o5) و 75 تا 120 كيلو اكسيد پتاسيم (K2o) از خاك می گردد .

تحقیق درباره آفتابگردان

معمولاً ثلث تا نصب كود از ته را قبل از كاشت و بقيه را همراه با آخرين وجين مكانيزه به خاك اضافه و بلافاصله آبياری می كنند . تاریخ کاشت: حداقل حرارت لازم برای جوانه زدن بذر آفتابگردان حدود 8 تا 10 درجه سانتيگراد در خاك است . معمولاً اين حرارتها در خاك با رسيدن ميانگين شبانه روزی حرارت هوا به 10 تا 15 درجه سانتيگراد تأمين می گردد . کنترل علفهای هرز: كنترل علفهای هرز با استفاده از علف كشها بسيار مطلوبست . از علف كشهايی كه بصورت قبل از كاشت جهت كنترل بذر علفهای هرز مختلف در آفتابگردان قابل مصرف است می توان اپتام (Eptam) و تريفلور الين Ttifluralin را مورد اشاره قرار داد . اين علف كشها را می توان قبل از پشته بندی روی خاك پاشيد ، با ديسك تا عمق 10 سانتی متری با خاك مخلوط و سپس پشته بندی كرد . ميزان مصرف اپتام 4 تا 5 ليتر از مولسيون 75 درصد و ميزان مصرف تريفلورالين حدود 2/1 ليتر در خاكهای سبك ، 8/1 ليتر در خاكهای متوسط و 4/2 ليتر در خاكهای سنگين از امولسين 48 درصد می باشد . آفات و امراض: مهمترين آفت اختصاصی آفتابگردان در ايران پروانه دانه خوار آفتابگردان با نام علمی Homoeosoma nebulella است . لارو اين پروانه به رنگ عمومی شكری و سر قهوه ای رنگ از برگ و گلها تغذيه و سپس به دانه حمله می كند . در هر حال می توان از سموم تيودان و ديازينون در دو نوبت يكی همزمان با تشكيل گلها و ديگری حجدود 10 روز بعد استفاده نمود . انهدام بقايای گياهی آلوده از طريق سوزانيدن يا شخم بقايا جهت از بين بردن لاروها و شفيره های زمستان گذران مفيد است . مؤثرترين روش مبارزه با اين آفت استفاده از ارقام مقاوم است . حشرات ديگری كه در ايران به آفتابگردان حمله می كند عبارتند از شب پره زمستانی ، سوسكهای گرده خوار و پروانه كار ادربنا . اين آفت اهميت اقتصادی زيادی ندارد . از بيماريهای مهم آفتابگردان در ايران می توان سفيدك داخلی وزنگ آفتابگردان را نام برد . عامل بيماری سفيدك داخلی قارچی است بنام Plasmopora helianthi كه بوسيله خاك و بذر آلوده انتقال ،‌از طريق ريشه به نبات سرايت و بحال سيستميك در می آيد . مبارزه با اين بيماری انتخاب بذر غير آلوده ، ضد عفونی بذر با سموم قارچ كش مانند گرانوزان يا مركوران به

تحقیق درباره آفتابگردان

مطالعه بیشتر