تحقیق درباره خون مصنوعی

تحقیق درباره خون مصنوعی

خون مصنوعي :چيست؟ آيا من از آن استفاده كنم؟
از زمان قرن هفدهم ،انتقال خون براي جبران تلفان خون ناشي از زخم وكودكي يا در نتيجه مشكلات درماني در نتيجه زالواند اختن يا رگزني صورت گرفته است. تا زمان تعيين هويت پادتن هاي دلمه كننده انتقال خون با مشكلات زيادي همراه بودند.
اين گرفتاريهاي اوليه تمايل به استفاده از هموگلوبين بصورت يك حامل اكسيژن در پلاسما را مطرح كرد. تلاش هاي اوليه اين راه حل ها نيز مصيب آميز است وگرفتاري هاي چشمگيري دارد كه ناشي از تزريق محلول هموگلوبين انساني بدون استروما است. اين گرفتاري ها اغلب نارسايي كليوي حادي بودند كه نتيجه نفروتوكسيته هموگلوبين مستقيم بودند.
تاريخچه خون مصنوعي:
توسعه يك ماده جايگزين بجاي خون بر پايه هموگلوبين توسط ارتش بصورت وسيله اي براي داشتن يك توسعه دهنده پلاسماي حاوي اكسيژن موجود براي استفاده از ميدان مبارزه است.علي رغم تحقيق جايگزيني خون در دهه 1960 دكتر كلارك للاند شروع به بررسي دسته اي از تركيبات موسومبه پرفلوركربن كردند. اكسيژن تقريبا 100 برابر توانايي انحلال بيشتر از پلاسما در محلول هاي پرفلوركربن دارد. در نتيجه مقدار اكسيژن حل شده در پلاسما ممكن است براي ادامه زندگي كافي باشد بدون آنكه نيازي براي هموگلوبين RBC باشد كه اكسيژن اضافي را فراهم كند. طبيعت هيدروفوبيك اين تركيبات مستلزم توسعه بعدي اموليسون هاي پرفلوركربن قبل از در نظر گرفتن اين تركيبات براي استفاده بصورت يك حامل اكسيژن پلاسما است.

تحقیق درباره خون مصنوعی
استفاده از pluronicbs بعنوان يك عامل ماده امولسيون كننده براي پرفلوركربن ها توليد flusol را توسط شركت ژاپني cross Green امكان پذير ساخت. تلاش هاي باليني با اين پرفلوروكربن، نااميدكننده بود. Fluosol فقط در غلظت هاي كم در امولسيون وجود داشت و pluronicbs باعث مشكلات چشمگيري شد وقتي كه امولسيون بطور درون وريدي تزريق شد. توسعه بعدي فن آوري هاي امولسيون منجر به توليد تركيبات اي شد كه از ملكول هاي پرفلوركربن با زنجيره كوتاهتر استفاده كرد تا بطور موثرتر پر فلوروكربن ها را امولسيون نمايد و غلظت هاي بالاتر ماده فعال در امولسيون وبنابراين توانايي هاي حمل اكسيژ ن بالاتر را امكان پذير سازد.
پايداري توسعه يافته امولسيون هيا جديدتر نسبت به امولين نسل پرفلوركربن ها برتري دارند و امولسيون هاي حاضر مي توانند رد s براي دوره هاي طولاني زماني بدون كاهش قابل توجه فعاليت ذخيره شود.

فيزيولوژي انتقال اكسيژن:
انتقال اكسيژن تابعي از هموگلوبين حاوي اريتروليت است. قسمت هم-آهن از ملكول هموگلوبين امكان اتصال وانتشار اكسيژن را مي دهد كه بستگي به كشش اكسيژن نسبي اي دارد كه به آن هموگلوبين در تماس است. ساختار تتراميك قسمت پروتئين به هموگلوبين امكان اتصال چهارملكول را در داخل بسته هاي اتصالي در هر واحد فرعي پروتئين را ميدهد. تغيير شكل توانايي اكسيژن براي اتصال به هموگلوبين بطور طبيعي رخ مي دهد. اندر كنش هاي اكسيژن هموگلوبين منجر به تغييرات تطبيقي ساختاري براي آسان كردن بارگذاري و باربري اكسيژن در گردش خون دستگاه تنفسي وبافت هاي پيراموني مي شود. راندمان پيوند اكسيژن وانتشار آن ميتواند توسط موازنه اسيد -باز فشار جزئي دي اكسيد كربن ،دما و2/3 و2/3 دي فسفوگليسرات تغيير داده شود. جابجايي حاصله از منحني تفكيك هموگلوبين بصورت يك مكانيزم تنظيمي طبيعي براي تحويل اكسيژن به بافت ها عمل مي كند(شكل 1). در PH خنثي، در غياب هر ماده تعديل كننده ديگر، PSO از هموگلوبين منفي در خارج از PBC برابر با 17mmHg است.

تحقیق درباره خون مصنوعی
بنابراين milieu داخلي RBC براي تحويل موثر اكسيژن از هموگلوبين پلاسما عمل مي كند. تلاش هاي اوليه محلول هاي هموگلوبين آزاد سود كمي براي بيماران داراي اين ملكول هاي هموگلوبين تعديل نشده نشان دادند كه ناشي از تمايل زياد اكسيژن براي هموگلوبين پلاسما است. تحقيق بعدي اسلوب شناسي هاي مختلفي را نشان داده است كه در تغيير دادن تمايل پيوندي هموگلوبين از اكسيژن براي تحويل دادن اكسيژن به بافت هاي پيراموني موثر هستند. ليگاندهايي از قبيل گروه هاي پيريدوكسل وقتي كه به هموگلوبين متصل مي شوند، تمايل (آفينيته اكسيژن) را تغيير مي دهند و منحني تفكيك را به سمت راست جابجا مي كند. كاهش در آفينيته اكسيژن تحت تاثير اين تغييرات هموگلوبين پلاسما را قادر مي سازد تا اكسيژن را به بافت هاي پيراموني تحويل دهند.

وضعيت فصلي جانشين خون:
پس از چندين سال تحقيق شديد، فن آوري جايگزين كردن خون بالاخره در حال رسيدن به جايي است كه راه حل هاي موثر باليني ممكن است يك واقعيت شود.
براي امولسيون هاي پرفلوركربن ،ملكول هاي جديدتر در ارتباط با پيشرفت هاي در فن آوري امولسيون كردن راه حل هايي را با پتانسيل زياد براي كاربردهاي باليني توليد كرده است. روش هاي جديد تغيير شكل شيميايي وتقاطع دادن، محلول هاي هموگلوبين را روش اي مطمئن بعنوان حاملان اكسيژن موقتي كرده است.
امولسيون هاي پرفلوركربن:
پس از تعمييع اوليه با توجه به Fluosol بررسي هاي بعدي هيچ فايده اي را از تزريق هاي Fluosol در بيماران داراي كم خوني برجسته نشان ندادند. با محلول هاي كولوئيد بعنوان يك مقايسه كننده، Fluosol اندازه گيري هاي غيرمستقيم اكسيژن گيري را بهبود نبخشيد.
با اينحال، Fluosol براي تزريق بصورت يك حامل اكسيژن در طي رويه هاي آنژيوپلاستي ترانسلوميال زير جلدي بارسيك بالا تا اوايل 1993 ادامه يافت هنگامي كه تصويب براي اين كار براي امولسيون توسط اداره دارو و غذا لغو گرديد.
امولسيون هاي جديد توسعه يافته اند كه از عوامل امولسيون كننده شبيه به تركيب اوليه استفاده مي كنند.بويژه پرفلوبرون (پر فلور الكتيل بروميد) بصورت يك امولسيون پايدار بي خطر براي تزريق درون وريدي با افزودن مقادير كوچك پرفلور دسيل بروميد بصورت يك عامل امولسيون كننده توسعه يافته است سپس امولسيون با فسفرليپيدهاي زرده تخم
تحقیق درباره خون مصنوعی

پسورد فایل: www.bazaarfile.ir

مطالعه بیشتر