تقسیم بندی زمینها از نظر مقاومت در مقابل بار ساختمان
بطور کلی زمینها به چند دسته تقسیم می شوند :
زمین های خاک دستی: این نوع زمین ها از جمع آوری خاک های حاصل از گود برداری یا از خاک های نخاله های نباتی (خاک مخلوط) بوجود می آید چون این زمین ها اغلب از مواد اضافی مثل زباله مواد پلاستیکی و غیره می باشند به همین جهت حتی با کوبیدن و غلطک زدن تراکم آن نیز از زمین های طبیعی کمتر بوده و درنتیجه مقاومت آن در مقابل بار کمتر خواهد بود.
این گونه زمین ها یکی از نامرغوب ترین زمین برای احداث ساختمان به شمار می رود و حتی الامکان بایستی ازساختن بنا روی آن خودداری شود.
زمین های ماسه ای: این گونه زمین ها چنانچه خشک بوده و لایه های ماسه ای در سطح افق قرار گرفته باشد مقاومتش در حدود 5/1 تا 2 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشد. اگر لایه های ماسه نسبت به سطح افق دارای شیب باشد و ماسه مرطوب باشد زمین حالت لغزندگی پیدا کرده و در اثر باد وارده از ساختمان، ماسه ها از زیر پی ساختمان حرکت کرده درنتیجه باعث انهدام و تخریب بنا می گردد، لذا توصیه می شد از ساخت بنا روی چنین زمین هایی خودداری شود.
زمینهای شنی : اگر این زمینها دارای دانه بندی خوب باشند به طوری که دانه های ریز فضای خالی بین دانه های درشت تر را پر نموده و تولید جسم توپر و متراکمی کرده باشد و این دانه بندی به وسیله ماده چسبنده به هم متصل باشد (خاک رس به اندازه لازم) برای ساختمان بسیار مناسب بوده و مقاومت مجاز آن در حدود 5/2 و حتی 5/3 کیلو گرم بر سانتی متر مربع می باشد به این گونه زمینها، دج گفته می شود .
زمین های رسی: زمین های رسی اگر خشک و بی آب و فشرده باشد می توان برای ساختمان زمین مناسب به حساب آورد مقاومت آن در حدود 4 تا 5 کیلوگرم بر سانتی متر مربع است. اگر رس مرطوب بوده و نسبت به خط افق دارای شیب باشد از احداث بنا بایستی جداً خودداری کرد. زیرا در اثر نشت فوری نقاط مختلف آن ترک برداشته و باعث تخریب ساختمان می گردد. اگر ساختمانی بر روی این گونه زمین ها بنا شود دو اثر نامطلوب خواهد داشت: نخست اینکه رطوبت و آب این گونه زمین ها در اثر وزن ساختمان و فشار بر روی زمین موجب مرطوب شدن مصالح ساختمان گردیده، در نتیجه باعث خرابی ساختمان می گردد. دوم آنکه آب به تدریج در اثر تبخیر یا رانش از زیر فنداسیون (پی) خارج شده و از خود فضای خالی بجای می گذارد که این باعث نشست پی و انهدام بنا خواهد شد.
تقسیم بندی زمینها از نظر مقاومت در مقابل بار ساختمان
زمین های دج: زمین دج به زمینی گفته می شود که از شغل های ریز و درشت و خاک تشکیل شده باشد. مقاومت فشاری زمین های دج معمولاً در حدود 5/4 کیلوگرم بر سانتی متر مربع بوده ولی تا 30 کیلومتر بر سانتی متر مربع نیز دیده شده است.
زمین های سنگی: زمین های سنگی چنانچه از تخته سنگ های بزرگ و یکپارچه ساخته شده باشد زمینی است بسیار مناسب جهت ساختمان و مقاومت آن تا حدود 40 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشد. بایستی توجه داشت که زمین های سنگی از نوع گچی برای ساختمان مناسب نمی باشد، زیرا این گونه زمین ها چنانچه در مجاورت آب قرار گیرند آب را جذب نموده و حجمش اضافه می شود و این عمل نیروی فشاری زیاد ایجاد می نماید که موجب شکاف و خرابی ساختمان خواهد گردید، ضمناً پی کنی در روی زمین های سنگی مشکل بوده وهزینه آن بسیار سنگین است.
زمین های مخلوط: این نوع زمین ها از سنگ درشت- شن- ماسه و خاک رس درست شده اند. مقاومت فشاری آن در حدود 5/2 تا 5 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشند. چنانچه این زمین ها غیر متراکم بوده و در هم فشرده نباشد برای ساخت بنا بر روی آن مناسب نمی باشد.
زمین های نامناسب: این زمین ها بی فایده و نامناسب ترین زمین برای ساختمان می باشد زیرا برای متراکم کردن آنها با استفاده از روش های قدیمی و دستی به هیچ وجه احداث بنا بر روی آن امکان پذیر نمی باشد. از این نوع زمین ها می توان زمین های باتلاقی- جنگلی- هموسی (خاک و برگ) و لجن زار را نام برد.
انواع زمین از نظر تراکم:
زمین غیرقابل تراکم: نشست ساختمان و بنا روی این گونه زمین ها تقریبا صفر و قابل اغماض بوده و مقاومت فشاری آن فوق العاده زیاد می باشد این زمین ها عبارتند از:
الف: سنگ های سخت مثل گرانیت- بازالت- کوارتیزیت
ب: سنگ های نرم مثل رس سخت که تا حدودی در مقابل آب شسته شده و کمی قابل
تقسیم بندی زمینها از نظر مقاومت در مقابل بار ساختمان
پسورد فایل: www.bazaarfile.ir